Dementie bij je geliefde zien verergeren, kan een pijnlijke en moeilijke ervaring zijn. Creativiteit kan een manier zijn om hiermee om te gaan.
In de afgelopen jaren schreef Pieter regelmatig een gedicht om emoties te uiten en gevoelens van verlies en verdriet over de dementie van zijn vader en zijn zus te verwerken. In deze aflevering vertelt hij hierover.
Veel luisterplezier!
Fluisteringen van het Hart
De fluisteringen van het hart, zacht en stil,
Verdronken in de mist van het vergeten,
Toch blijven ze klinken, diep vanbinnen,
Een herinnering aan de liefde die we kennen.
In jouw ogen, papa, zie ik een glimp van herkenning,
Een moment van verbinding, teer en kort,
Een vonk van het leven dat we deelden,
Een sprankje hoop, in de duisternis gevat.
Hand in hand, wandelen we samen,
Door de gangen van het verleden, verweven,
De draad van onze liefde, onbreekbaar,
Verbindt ons, ondanks de schaduwen van de tijd.
Ik zal jouw geheugen zijn, papa,
Een schatkist van herinneringen, bewaard,
De verhalen van ons leven, gekoesterd,
In mijn hart, voor altijd en onvervaard.
De fluisteringen van het hart, zacht en stil,
Zullen nooit verdwijnen, in de nevel van vergeten,
Want onze liefde is sterker dan de tijd,
De eeuwige relatie van een vader en een zoon, die ons altijd zal verbinden.
Pieter Henzen
